Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
´Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει…
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς, τραγούδησέ τες να χαρείς…
Μ’ ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας…”
Μου ήταν αδύνατο να μην ξεκινήσω με στίχο του. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Αλκίνοος όλων μας… Τραγουδοποιός απ’ τους λίγους. Αισθαντικός, με φωνή που σου γαληνεύει καθετί ανήμερο, καθετί θυμωμένο. Η φωνή του θαρρώ πως τρέχει καθάρια, όπως το γάργαρο νερό στα ποτάμια. Ποιός άραγε δεν έχει κλάψει, δεν έχει ερωτευτεί και δεν έχει ονειρευτεί ακούγοντάς τον; Οι στίχοι του και η μουσική του σήμα κατατεθέν. Φέρουν τη δική του σφαγίδα, φέρουν το δικό του «άρωμα» ψυχής, φέρουν τη δική του τόσο διαφορετική ευαισθησία.
Ο αγαπημένος μας κύπριος τραγουδοποιός, έχει γράψει μερικά από τα ομορφότερα κομμάτια που θα μείνουν αέναα στη μουσική ιστορία του τόπου μας.
Πότε μόνο με τη φωνή του και πότε αντάμα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη ή την Χαρούλα Αλεξίου ακούμε για «όσα η αγάπη ονειρεύεται»( 1997). Στίχος δυνατός και ένα τραγούδι πολυτραγουδισμένο. Η κάθε του λέξη φανερώνει μια ευαισθησία και παράλληλα μια δυναμική. Τραγούδι που σε κάνει να ονειρεύεσαι, να δακρύζεις… να νιώθεις τελικά.
Παίρνω απόσταση απ’ το χθες
να `ρθούνε κι άλλες εποχές.
Να `ρθουνε λύπες και χαρές
καινούριες να σου τις χαρίσω.
Παίρνω απόσταση απ’ το χθες
για να μπορέσω να με θες
να βρω τραγούδια, μουσικές
καινούριες να σου τραγουδήσω.
Έλα μη μου καίγεσαι,
θα σου χαρίσω ό,τι θες
έλα μη μου καίγεσαι,
όλα μου τ’ αύριο και τα χθες
στο τώρα θα τα κλείσω.
Όσα η αγάπη ονειρεύεται,
τα αφήνει όνειρα η ζωή.
Μα όποιος στ’ αλήθεια ερωτεύεται,
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται.
Παίρνω απόσταση άμα θες
κι από τις πρώτες μας ματιές,
για να μπορέσω με γητειές
καινούριες να στις ξαναδώσω.
Βρίσκω στον έρωτα γιατρειές
να τον γιατρέψω απ’ τις πληγές
και στολισμένο χαρακιές
καινούριες να τον ξανανιώσω.
Και με τα τραγούδια του πλάθεις ιστορίες, ερωτεύεσαι τον άνθρωπο απέναντί σου ξανά και ξανά. Μαγεύεσαι στο άκουσμα της φωνής του, στο ταξίδι που σε παρασέρνει η ιστορία του. Μπλέκονται τα αισθήματα, τα αγγίγματα, τα λόγια, τα κύματα… «οι σταγόνες στο γιαλό» (1997).
Κάποτε θα γνωριστούμε
τυχαία σε κάποιο σπίτι φιλικό.
Θα συστηθούμε
βαθιά θα κοιταχτούμε
και θα `μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό.
Κάποτε θα `ρθουν καλοκαίρια
κι ύστερα το φθινόπωρο.
Θ’ αγαπηθούμε με τις καρδιές στα χέρια
και θα `μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό.
Κάποτε θα μου δίνεις ένα βλέμμα
κάποτε θα σου τραγουδώ.
Θα σαι το σώμα, το αίμα θαμαι εγώ
και θα `μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό.
Κι ύστερα τα χρόνια θα γεράσουν
κι ύστερα θα φύγουμε κι οι δυο.
Θα ξεχαστούμε, αιώνες θα περάσουν
και θα `μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό.
Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
Κάπου εκεί η μελωδία, τα λόγια, οι ψίθυροι, οι ευχές, οι προσευχές μέσα σε δρόμους, σε βουνά, στον κόσμο. Η ύπαρξή μας ένας απλός «Προσκυνητής» (2003) που κάποιον αγαπάει.
Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ.
Κάποιον αγαπάω.
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ.
Περπατώ και πάω.
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ’ ένα αστέρι κατοικεί,
αύριο βράδυ θα `μαι εκεί.
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά,
αύριο βράδυ θα `ναι αργά.
Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ.
Κάποιον αγαπάω.
Κι όταν τραγουδάω,
προσευχές παραμιλώ.
Περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς,
ψυχή μου πάντα να κυλάς.
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή,
καρδιά μου να `σαι ζωντανή.
Τότε οι στίχοι του ανταμώνουν με την «Αρετούσα» (1998). Σε ένα όνειρο, μια βραδιά, να ζητά ένα φιλί. Ν’ αποζητά την αγάπη, την βαθιά υπερβατική αγάπη. Σε μια ζωή πεζή, που όταν ερωτεύεσαι βγάζεις φτερά και πετάς ψηλά.
Σ’ έχω ψάξει στη γη των αγγέλων,
εκεί που τ’ όνειρο ζει.
Απ’ το ποτέ ως το μέλλον,
στην αιώνια στιγμή.
Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου,
εκεί που τ’ όνειρο ζει.
Ένα φιλί έλα δώσ’ μου,
ένα μόνο φιλί.
Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά,
μα όταν χανόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά.
Αχ μέσα στ’ όνειρο σ’ είδα μια φορά,
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά,
στο μπαλκόνι σου θ’ ανέβω κρυφά.
Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι,
εκεί που τ’ όνειρο ζει,
μου `χες χαρίσει ένα χάδι,
μου `χες δώσει μια ευχή.
Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
και στην αρχή τ’ ουρανού,
μ’ ένα τραγούδι του δρόμου,
θα σε ψάχνω παντού.
Ο πόνος; Η απογοήτευση του ανέφικτου έρωτα στους στίχους του. Ένα αγκαθάκι στις καρδιές που με τη μελωδία και τα λόγια γρατζουνάει τις ευαίσθητες χορδές. Στίχος πλημμυρισμένος από έντονο συναίσθημα. Δε συμβιβάζεται με το χλιαρό, το περίπου, το έτσι κι έτσι. Όχι… για εκείνον είναι το απόλυτο, το τόσο έντονο που ή σε εξουσιάζει ή σε καταρρακώνει ή σε ελευθερώνει. Ο «βυθός» είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα νομίζω.
Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
“Το σ’ αγαπώ δυο μόνο λέξεις…”
αγάπη μου, πως θα μ’ αντέξεις,
που `μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.
“Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..”,
σου το `χα πει ένα πρωί βροχερό.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.
Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν’ το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.
Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει…
έγινε το αύριο πάλι χθες.
Θα σβήσω …..
Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
Έπειτα γοητεύεται από τον σκοτεινό ποιητή Edgar Allan Poe (1997) και γράφει κατά τη γνώμη μου έναν στίχο διαμάντι.
Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.
Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.
Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.
Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;
Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.
Σ’ ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο.
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια.
Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.
Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ’ άστρα.
Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισέ μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;
Δεν παύουμε να αναρωτιόμαστε μαζί του και να τραγουδάμε δυνατά τους στίχους του «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ» όταν σε θέλω (2003) και μετά να ακροβατούμε μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Ισορροπία δύσκολη, που χρειάζεται αποθέματα ψυχής. Γιατί το σκοτάδι όλα τα μεγενθύνει κι όλα τα αλλάζει. Και η έλλειψη το βράδυ είναι μεγαλύτερη. Δίχως χάδι, δίχως τον έρωτα συντροφιά, όλα λάθος καμωμένα φαντάζουν, όλα δίχως ουσία. «Δεν ειναι φως» (2003) μας λέει…
Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις,
μα χρόνια είχες φύγει
χωρίς να το λες.
Οι νύχτες χλωμές,
ξεθωριάζουν στον ήλιο
και δεν ξημερώνει ποτέ.
Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις
και μ’ είχες ξεχάσει
απ’ την πόρτα πριν βγεις.
Πώς γέρνει σαν ήλιος
και πώς μας αφήνει
πώς σβήνει η αγάπη νωρίς.
Δεν είναι φως,
δεν είναι φως της μέρας
ο έρωτάς σου,
είναι λουλούδι
που τη νύχτα με ξυπνά.
Είναι τραγούδι,
που τη νύχτα φτερουγίζει
κι όλο γυρίζει
και για σένα μου μιλά.
Άλλη μια νύχτα χωρίς τ’ όνομά σου,
χωρίς τ’ αγγιγμά σου
κι ο κόσμος μισός.
Θυμάμαι ένα φως
που ερχόταν μαζί σου
κι η μέρα ξημέρωνε αλλιώς.
Τα τραγούδια του Αλκίνοου που μου αρέσουν είναι τόσα πολλά, που προπαθώντας να τα αριθμήσω χάνω το μέτρημα, γιατί ακόμα ένα ξεπετάγεται από τις στοές του μυαλού μου. Εκεί που κρατώ τα πολύτιμα ακούσματά μου. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο, αυτό θα ήταν το κομμάτι « Ό,τι δεν είναι πια εδώ» (2003). Στίχος και μουσική εξίσου υπέροχα, αφήνοντάς σου στο τέλος μια νοσταλγία.
Όλα είν’ εδώ κι όλα περνάνε
σαν το νερό στα χέρια ενός παιδιού.
Μέσα βαθιά στα δάχτυλα γερνάνε μικρές
σταγόνες φως του πρώτου ουρανού.
Κάπου εδώ θα συνηθίσω
να `χω το χρόνο κλειδωμένο στο κορμί.
Σαν πυρετό θα τον κρατήσω σφιχτά
στο μέτωπο, στα μάτια, στη φωνή.
Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ’ τις γρίλιες των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά,
ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ…
Κάπου αλλού, κάπου εδώ γύρω
όλα συμβαίνουν κι όλα γίνονται ζωή.
Στου ποταμού το γύρισμα θα γείρω αργά
σαν άνοιξη που άργησε να `ρθει.
Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
Αλκίνοος Ιωαννίδης | Σκοτάδι του έρωτα σημάδι
Εγώ θα συνεχίζω να νανουρίζω τις νύχτες μου με το «όνειρο ήτανε» (1999) και θα αποσκοπώ να ακούσω ένα «θα ‘μαι κοντά σου» όταν με θες (1999). «Με τόσα ψέματα» που ντύθηκαν οι λέξεις, πως να σου πω το σ’ αγαπώ, να το πιστέψεις…! (1999)
Υ.Γ : Περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα `χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη καν’ την ψυχή μου να πετάξει… Αλλάζει κάθε που βραδιάζει τ’ όνειρο μου μοιάζει να `ναι ποταμός.Σκοτάδι του έρωτα σημάδι, τ’ όνειρο του Άδη είν’ ο ουρανός. «Παράκληση» (1999), «Του έρωτα σημάδι» (1999).
Γιατί να γίνεις Μέλος | Why become our member | Join our Team
Social Media Marketing | Arts-Packages | Poets Radio
