Γιώργος Ζήκος
Για να είσαι ροκ πρέπει να ζεις σαν ροκ.
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς που επικρατεί λιτότητα σε όλους τους τομείς, πολύ περισσότερο στην μουσική. Έξοδα μετακίνησης, ξενοδοχεία, φαγητό, κουβαλήματα, κόπος, όλα αυτά καθιστούν δύσκολη την ανταλλαγή μουσικών ανάμεσα σε πόλεις. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να μη γνωρίζουμε κανέναν άλλο μουσικό πέραν των «δικών μας». Όμως εγώ θα ψάχνω και θα βρίσκω συγκροτήματα και μουσικούς σε όλη τη χώρα γιατί έχουν κάτι να μας πουν και θα ήθελαν να το ακούσουμε. 
Ο επόμενος μουσικός που επέλεξα είναι ο Γιώργος Ζήκος, ιδρυτικό μέλος της Blues-Rock μπάντας Zero Zero. Ο άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει ένα live μόνος του, με ατελείωτο ρεπερτόριο και παγκοσμίως γνωστός για την κατασκευή της άταστης κιθάρας του.
Όταν ήταν 10 χρονών ζήτησε να μάθει βιολί αλλά αντί για βιολί η μητέρα του του πήρε μια φυσαρμόνικα και το “Rockin’ Days”, ένα δίσκο του Elvis Presley. Ο ήχος του ροκ εν ρολ ήταν η αιτία για να πιάσει την κιθάρα στην ηλικία των 12χρονών. Στην αρχή έπαιζε με κιθάρες φίλων του και δύο χρόνια αργότερα με την πρώτη δική του, μια Gerley απομίμηση της Gibson Les Paul. Σχηματίζει το πρώτο του συγκρότημα, τους Streets, και παίζουν πανκ και ροκαμπίλυ.
Στα 14 του, βλέποντας τον Jimi Hendrix στην ταινία Woodstock, ξεκινάει να τον μελετάει. Ωστόσο τις πρώτες επαγγελματικές εμπειρίες τις απέκτησε στα μπουζούκια. « Ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο για να μάθω μουσική» όπως λέει.
Το 1984 δημιουργεί το συγκρότημα WE. Αγοράζει μια δεύτερη κιθάρα Μόρρις απομίμηση της Stratocaster και ξεκινούν να παίζουν ροκ ρεπερτόριο σε διάφορα club της Ελλάδας. Ένα χρόνο αργότερα, επιτέλους αγοράζει την πρώτη του ολόμαυρη Fender Stratocaster.
Το 1987 ακούει μια κασέτα μ’ ένα Τούρκο που έπαιζε άταστη κιθάρα και αποφασίζει να φτιάξει κι εκείνος μία επειδή του άρεσε πολύ ο ήχος της. Πηγαίνοντας στα τυφλά κι εμπειρικά, κι ύστερα από πολλή δουλειά με την κατασκευή και τις μετατροπές, αλλά και με πολύ προσωπική μελέτη, εντέλει καταφέρνει να βγάλει τον ήχο που ήθελε.
Το 1988 έφτιαξε τους Zero Zero ένα συγκρότημα που άφησε εποχή στην μπλουζ / ροκ σκηνή. Η πρώτη μορφή του συγκροτήματος ήταν jazz-rock και κράτησε ως το 1995. Την ίδια χρονιά αποφάσισε να σταματήσει να παίζει στα μπουζούκια.
Tα επόμενα χρόνια συμμετέχει σε jazz, ethnic και fusion σχήματα, αλλά αυτές οι μουσικές δεν έχουν ιδιαιτερη απήχηση στην Ελλάδα. Το 1997 εργάζεται στο μουσικό οίκο Στασινού. Εκεί θα έρθει σ’ επαφή με όλα τα μουσικά όργανα, θα γνωρίσει πολλούς εξαίρετους μουσικούς και θα μάθει όλα τα μυστικά της επισκευής μουσικών οργάνων.
Δύο χρόνια μετά, ξανασχηματίζει τους Zero Zero. Ο Ζήκος θα γίνει και τραγουδιστής του συγκροτήματος, θα συνεργαστεί με πάμπολους μουσικούς και θα παίξει στα γνωστότερα ροκ clubs της Αττικής, κάνοντας παράλληλα και συναυλίες στην επαρχία.
Μαζί με το Δ. Εξηνταβελώνη, το 2000 ξεκινούν το Διατονικό, ένα κατάστημα στην 3η Σεπτεμβρίου που πουλάει και επισκευάζει μουσικά όργανα. Στο υπόγειό του γίνονται ηχογραφήσεις σε διάφορες παραγωγές καθώς και μαθήματα κιθάρας που παραδίδει ο Γιώργος Ζήκος.
Του έκανα την κλασσική ερώτηση: ποιοι κιθαρίστες τον επηρέασαν και ανέφερε τους Jimi Hendrix, Ritchie Blackmore, Joe Santriani, David Gilmour, Jimmy Page, Rory Gallagher, αλλά και το Γιάννη Σπάθα από τον οποίο έμαθε πολύ γρήγορα διάφορα «κόλπα» που ήταν δύσκολο να τα μάθει μόνος του.
Μη ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή, οι μουσικοί μάθαιναν ένα τραγούδι ακούγοντας το δίσκο ή την κασέτα εκατοντάδες φορές, μέχρι να καταφέρουν να βγάλουν τις νότες που ήθελαν να παίξουν.
Με επιρροές από το Scotty Moore, τον κιθαρίστα του Elvis, στα 12 του, από τον Hendrix στα 14, από τους Ζαμπέτα, Μουφλουζέλη, Βαμβακάρη και Χιώτη στα 25 του, δημιουργήθηκε ένα νέο μουσικό κράμα μέσα από τα δάχτυλά του.
Ακούγοντας τα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει σε τρία cd, τα δύο με τους Zero Zero και το τρίτο με την άταστη κιθάρα σε δικές του συνθέσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι ο κύριος αυτός αγαπάει αυτό που κάνει και το κάνει με μεράκι.
Στην επόμενη ερώτηση που του έκανα – αν πιστεύει ότι υπάρχει ένα σενάριο επιβίωσης της ροκ μουσικής στην Ελλάδα – απάντησε ότι το ελληνικό κοινό δεν υποστηρίζει αυτή την σκηνή γιατί πολύ απλά δεν είναι εξoικειωμένο μ’ αυτόν τον τρόπο διασκέδασης. «Δες τα στατιστικά, πόσοι πάνε στα μαγαζιά που παίζουν σχήματα της ροκ ή τζαζ μουσικής και αντίστοιχα σε λαϊκά. Το ποσοστό μιλάει μόνο του». Δεν γνωρίζει τι θα συμβεί στο μέλλον κι αν υπάρχει ένα θετικό σενάριο, εκείνο που ξέρει όμως είναι ότι ο κόσμος είναι συνέχεια εκεί και τον στηρίζει σε όλες τις προσπάθειές του. Σημαντική επίσης είναι η υποστήριξη των clubs που του δίνουν θέση στη μουσική σκηνή της χώρας και μπορεί με την σειρά του να δημιουργεί αλλά και να ενώνει ήχους και ανθρώπους.
Tον Ιούνιο του 2016 τον παρουσίασε το βιβλίο Fretless Guitar: The Definitive Guide, που έγραψαν οι Jeff Berg και Tim Donahue, οι οποίοι λίγους μήνες αργότερα έγραψαν στη σελίδα τους: «Στις αρχές του Αυγούστου ανακαλύψαμε μια υπέροχη απόδοση της Μισιρλού από τον Γιώργο Ζήκο με την άταστη κιθάρα του. Είναι σπουδαίο να ακούς jazz standards να βγαίνουν από μια πετυχημένη άταστη κιθάρα».
Από το 2016 έως σήμερα και κάθε βδομάδα, μαζί με τους Αλέκο Αράπη (μπάσο) και Κώστα Καλογήρου (ντραμς) με το jam rock σχήμα, αλλά και με τους Δημήτρη Ιωάννου (μπάσο) και Γιάννη Χριστούπουλο (ντραμς) με το blues jam, παίζει στη σκηνή του Lazy club τζαμάροντας με τους μουσικούς που βρίσκονται εκεί.
Του ζήτησα να πει κάτι στα παιδιά που μαθαίνουν μουσική. Δίνει δύο συμβουλές: «Να βγάζετε μόνο τα τραγούδια που σας αρέσουν και να μάθετε να βγάζετε το κομμάτι με το δικό σας αυτί».
https://www.youtube.com/watch?v=GQJJme_jy-8
Links
Zero Zero:
https://myspace.com/zerozerolive
https://www.facebook.com/pg/zero-zero-band-102381603166089/about/?ref=page_internal
Πηγές
George Zikos (Artist profile on Unfretted)
Divagation (Fretless Guitar Album by George Zikos, review, Unfretted)
Miserlou (video and background to the song)
Fretless Guitar in the Twentieth Century (features TV interview with George Zikos)
http://www.unfretted.com/videos/george-zikos-two-new-fretless-guitar-videos/
Bura Elvira Lavou
