Ποτέ ἐκείνοι ποὺ ἔμειναν στὴν Αἰωνιότητα δὲν ἤταν ἐπίκαιροι, ἐποχικοί.
Ζοῦμε μιὰ ζωή ἐκτεταμένη σὲ χῶρο καὶ σὲ χρὀνο κι ἄς μὴ τὴν ζοῦμε μὲ ἀκοίμητη τὴ συνείδηση, μὲ τὶς αἰσθήσεις τοὺ πνεύματος σὲ διαρκή ἐγρήγορση.Ξαφνικά, κάποτε μπορεῖ νὰ γίνει φῶς μέσα μας καὶ νὰ αἰστανθοῦμε τὸ βάρος τοῦ παρελθόντος μας ὄχι μονάχα ὡς βάρος τῶν χρόνων ποὺ πέρασαν, τῶν πικριῶν, τῶν δοκιμασιῶν μας, ἀλλά καὶ ὥς βάρος τῶν ἄλλων τῶν ἀνθρώπων πάνω μας, πάνω στὴν καρδιά μας.
Μᾶς μεθοῦν στὸ βάθος καὶ οἱ χαρές καὶ οἱ πίκρες γιατί ἐξάπτουν τὴν ὄρεξη τὴς ζωῆς, γιατί ἀδιάπτωτα τὴ βεβαιώνουν, γιατί φέρνουν στὴ συνείδησή μας τὰ πειστήριά της.Κι ἔτσι, ὑπομένουμε, καρτεροῦμε. Ἀδράχνουμε τὰ πράγματα, τὰ πρόσωπα,ἁρπάζουμε ἀπ΄τὸν τράχηλο τὴ ζωή καὶ δὲ θἐλουμε νὰ τὴν ἀφήσουμε στ΄ἀλήθεια, ὅσο κι ἄν μᾶς φαρμακώνει.
Ἡ Καρτερία μας, ἀκριβῶς, ἐκφράζει τὸ πάθος μας γιὰ τὴ ζωή, κάποτε τὸν σεβασμό μας γι΄αὐτή ὅταν ἀρχίσουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε τὶ σημαίνει, τὶ πνευματικά σημαίνει ἡ παρουσία μας στὸν κόσμο αὐτό.
Ἡ ἀνθρώπινη καρτερία στὶς μέρες αὐτές ποὺ ζοῦμε-μέρες ὁμαδικῆς ἠθικῆς παράκρουσης-ἀποχτᾶ ἕνα χαρακτήρα καθαρά ἡρωικό. Ὁ τεχνικός «πολιτισμός» κι οἱ ἀλλεπάλληλοι πόλεμοι ἔχουν ἐκμηδενίσει τὸ κεφάλαιο τῆς ἱερότητας τοῦ ἀνθρώπου.
Ἰδεολογίες ἀπάνθρωπες ἔχουν ἀναγάγει τὸ φαινόμενο τοῦ ἀνθρώπου σὲ οἰκονομικές ἀφετηρίες καὶ σὲ ὑλικά παραγωγική ἀποστολή, Λοιπόν, καὶ νὰ ζεῖς μέσα σ΄αὐτό τὸν ἄχαρο κόσμο, ν΄ἀντιμετωπίζεις μὲ καρτερία ὅλη αὐτή τὴν ἀθλιότητα ποὺ σκέπασε μὲ τὴ λέπρα τὴ γῆ μας, νὰ μπορεῖς νὰ κρατεῖς τὸ νοῦ σου καθαρό καὶ ἰσορροπημένο μέσα σ΄αὐτή τὴν παραφροσύνη ποὺ ξεκινᾶ ἀπό τὴν ἐξαντλητική διαφήμιση γιὰ νὰ φτάσει στὰ διπλανά ἅλματα, εἶναι ἑνας ἄθλος, εἶναι ἕνας ἡρωισμός που μεγαλύτερος δὲ μπορεῖ νὰ ὐπάρξει αὐτὴ τὴν στιγμή.
Οἱ κυνικοί θὰ παρατηρήσουν πὼς πιὰ δὲν ἔχουμε καμιάν ἐλπὶδα, πὼς ἡ ζωή, σύμφωνα μὲ τὶς ἰδέες μας, πάει ἀπό τὸ ἠθικά κακό πρὸς τὸ ἠθικά χειρότερο καὶ πὼς , ἐπομένως, ἡ καρτερία δὲν ἐχει κανένα νόημα.
Κι ὅμως, νόημα ἔχει, καὶ μάλιστα μέγιστο.Μὲ τὴν παρουσία μας στὸν κόσμο αὐτό, μὲ τὴν καρτερία μας, βεβαιώνουμε πὼς τὰ ἰδανικά μας ζοῦν ἀκόμη ἀφοῦ μποροῦν νὰ δίνουν φῶς καὶ δύναμη σ΄ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, βεβαιώνουμε τὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου νὰ ὑπερβεῖ τὶς πληγές του, νὰ κατανικήσει τὰ ἐλαττώματά του μὲ ἀρετές, βεβαιώνουμε πὼς μέσα μας ἔχουμε κρυμμένες ἀποθῆκες ὀξυγόνου ποὺ κατανικοῦν τὴν ἀσφυξία, πὼς μποροῦμε νὰ καταπολεμήσουμε αὐτή τὴν προοδευτική δηλητηρίαση ποὺ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς ἐπιχειρεῖ στὸν ὀργανισμό τοῦ κόσμου μας.
Τὰ ἐφόδιά μας φαίνονται πενιχρά σὰν τὴ σφεντόνα τοῦ Δαβίδ:
καρτερία, τρυφερότητα,θυσία,ἀγὰπη, σεβασμός κι ἀξιοπρέπεια, ἐλπίδα.
Ἐφόδια ποὺ ξεχύνονται ἀπό τὴ λησμονημένη πηγή τοῦ Θεοῦ.
Ναὶ, δὲν εἴμαστε ἐπίκαιροι,δὲν εἴμαστε τῆς ἐποχῆς.
Ποτέ ἐκείνοι ποὺ ἔμειναν στὴν Αἰωνιότητα δὲν ἤταν ἐπίκαιροι κι ἐποχικοί.
Κ.Τσιρόπουλος 1965.
– Ἡ Μαρτυρία τοῦ Ἀνθρώπου – Ἐκδόσεις τῶν Φίλων.
