Ἡ Μόνωση ὡς Συνομιλία

Ὁ ἄγρυπνος ἀναγνώστης, μὲ τὴν ὕπαξή του πιασμένη στὸ δόκανο τῆς μοναξιᾶς τοῦ δικοῦ του χρόνου, κερδίζει σὲ αὐτοσυνειδησία, σὲ γνώση ζωῆς, σὲ πείρα ἀνθρώπων καὶ σὲ ἐλευθερία χάρη στὴ μυστηριώδη μαγεία τῶν κειμένων ὅπου ἐμφωλεύει ζωή, κόσμος ἀλήθειας κι ὀμορφιᾶς ποὺ παλινδρομεῖ ἀπό τὸ βαθὺ παρελθόν στὸ παρόν ἀναστημένος. Ἐτούτη ἡ διαδικασία σημαίνει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ οἰκειώνεται ἕνα βιβλίο, ἀπόκτηση ζωής πολλαπλῆς.
Ἄν ἀφήσει νὰ τοῦ φύγουν, γλιστρώντας ἀπό τὰ χέρια του, τὰ κείμενα , οἱ λέξεις τῶν ἄλλων, χάνει τὴν συνείδηση τῆς πνευματικῆς του ὕπαρξης καὶ αἰσθητική ἀπιστρέφει στὴν αἰσθησιακή ζωή τῆς βρεφικῆς καὶ νηπιακῆς ἡλικίας, ἐπιστρέφει στὶς ε ἰ κ ό ν ε ς καὶ ἡττᾶται
ἀπό τὸν χρόνο. Συνθλίβεταί καὶ πάλι μέσα στὴν καθημερινή πραγματικότητα τῶν αἰσθήσεων χωρίς νὰ κατορθώνει νὰ τὴν πνευματοποιεῖ. Χωρὶς νὰ τὴν σημασιολογεῖ μέ τὰ σύμβολα τῶν λέξεων, χωρὶς νὰ τὴν πυκνώνει σὲ οὐσία ποὺ θρέφει τὴν ὕπαρξή του κρατώντας ζωντανή τὴν συνείδησή της.
Ὁ πολιτισμός ὁ αὐθεντικός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τελικά λ ε κ τ ι κ ό ς πολιτισμός.
Μέσα στὶς λέξεις τοῦ Εὐαγγελίου εἰσῆλθε καὶ ὁ Θεός γιὰ νὰ τὸν οἰκειωθοῦν πνευματικά οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώνων, αἰσθητικά καὶ ΟΧΙ μὲ εἰκόνες, αἰσθησιακά.
Ἡ οἰκίωση ἐτούτη συνιστᾶ τὴν ἄχραντη ψηλάφηση τοῦ πνεύματος ποὺ φωτίζει τελικά τὴν ὕπαρξή μας ὅλη μὲ τὴν εὐγένεια μιᾶς ἐλευθερίας ποὺ ὑπερβαίνει τὶς αἰσθήσεις καὶ κοινωνεῖ τὴν ψυχή μὲ φιλία , κατάφαση τῶν ἀοράτων, βίωση τοῦ μυστηρίου τῶν συμβόλων – ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος συνιστᾶ τὸ ὕψιστο σύμβολο τοῦ Θεοῦ – κατά τὸ «γίνεσθε θεοί».
Ἐκεῖνος ποὺ γράφει τὸ κείμενο δὲν καλεῖται «γραφέας» ἀλλά «συν-γραφέας». Γράφει, ἐπομένως, μαζί μὲ κάποιον, ἄλλο, τὸν Θεό ἤ τὸν ἀναγνώστη. Και ὁ ἄνθρωπος -ἀναγνώστης δὲν εἶναι ἁπλά «γνώστης» ἀλλά αὐτός ποὺ τὸ ἀνα- γινώσκει. Πότε τάχα νὰ ἀνάγνωσε ἐτοῦτο τὸ μυστήριο γιὰ πρώτη φορά; Καὶ τώρα , κάθε φορά, γίνεται σύν-τροφος τοῦ συν-γραφέα, διότι τρέφεται ἀπό τὸ ἴδιο μυστήριο; Ὁλόκληρος ὁ κόσμος κινεῖται καὶ ἀναπτύσσεται μέσα στὸν χρόνο ἀνάμεσα σ΄ αὐτό τὸ «σύν» καὶ στὸ «ἀνά».
Προσπαθοῦμε νὰ διακρίνουμε τὴν ἀ-λήθεια «ὡς δι΄ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι» καὶ δὲν γνωρίζουμε παρά πὼς ἀπό ἕνα βιβλίο ξεκινᾶ ἡ ἀγάπη καὶ εἰρήνη τοῦ κόσμου.

Tweet