Perfect Faith @ Γιώργος Κοντογεώργος | Νέοι Δημιουργοί

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς που επικρατεί λιτότητα σε όλους τους τομείς, πολύ περισσότερο στην μουσική.  Έξοδα μετακίνησης, ξενοδοχεία, φαγητό, κουβαλήματα, κόπος, όλα αυτά καθιστούν δύσκολη την ανταλλαγή μουσικών ανάμεσα σε πόλεις. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να μη γνωρίζουμε κανέναν άλλο μουσικό πέραν των «δικών μας».  Όμως εγώ θα ψάχνω και θα βρίσκω συγκροτήματα και μουσικούς σε όλη τη χώρα γιατί έχουν κάτι να μας πουν και θα ήθελαν να το ακούσουμε.  Είμαι παρέα με τον Γιώργο Κοντογεώργο τον κιθαρίστα και τραγουδιστή των Perfect Faith. Αφορμή είναι ο δεύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2017 «Uncertain World».

Ξεκινήσαμε την κουβέντα χαλαρά με καφέ, ζητώντας του, να τα «πει» όλα.

Γ.Κ. -Ξεκίνησα να ακούω μουσική από πολύ μικρή ηλικία. Οι πρώτες μου κασέτες ήταν το «So Far So Good» του Bryan Adams και τα «9 Πληρωμένα Τραγούδια» από Τρύπες. Στην πορεία με  οικονομίες αγόρασα το πρώτο μου cd player την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το «Black Album» των Metallica. Μου άρεσε επίσης και το «Fear Of The Dark» των Iron Maiden. Ζήτησα να μάθω ηλεκτρική κιθάρα στα 13 μου, όμως επειδή η αδελφή μου έκανε μαθήματα κλασσικής κιθάρας, οι γονείς μου κανόνισαν να κάνω μάθημα κλασσικής με τον Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη που δίδασκε τότε στο δημοτικό Ωδείο της περιοχής μας.

Δύο χρόνια αργότερα, στα 15 ξεκίνησα τα μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας με τον Γιάννη Ράπτη στο Underground studio. Στο στούντιο που γράψαμε τα δύο άλμπουμ μας στην πορεία. Να σου πω εδώ, ότι είμαστε πολλά τα παιδιά απ’ την Γλυφάδα που μάθαμε κιθάρα απ’ τον Γιάννη. Η μετάθεση του πατέρα μου, στην αρχή στην Πάτρα κι έπειτα στο  Αμβούργο ήταν ένα μάθημα ζωής που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου.

1η  -Πες μου λίγα λόγια για την παραμονή σου στο  Αμβούργο.

– Ένα πράγμα που μου άρεσε σ’αυτή τη πόλη ήταν τα μεγάλα δισκοπωλεία και οι δρόμοι που μπορούσες να ακούσεις τα πάντα. Τζαζ, μπλουζ,  ροκ  αλλά και πανκ και πολύ underground. Όλα αυτά μαζί άλλαξαν τον τρόπο έκφρασης μου και άρχισα να γράφω στίχους, πλέον μόνο στα Αγγλικά. Δεν έμεινα πολύ εκεί, γιατί γύρισα στην Ελλάδα, ως φοιτητής στην Πάντειος. Σπουδάζοντας οικονομικά. Εκείνη τη περίοδο έφτιαξα το πρώτο μου συγκρότημα με τον ξάδελφό μου το Τάσο Κακογιάννη τους Breath. Εμφανιστήκαμε σ’ένα live στο ΦΑΚΑΝΑ παρέα με δύο μπάντες. Εκτός από διασκευές παίξαμε και δύο δικά μου τραγούδια. Μετά το πανεπιστήμιο ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Άλλος πήγε φαντάρος, άλλος εξωτερικό, σκορπίσαμε. Ξεκίνησα να εργάζομαι σε μια εταιρία, πάνω σε αυτό που είχα σπουδάσει και μάζευα χρήματα για να στηρίξω αυτό που με έτρωγε. Να γράφω μουσική. Τότε ήταν  που άρχισα να γράφω τα κομμάτια του πρώτου μου άλμπουμ. Παράλληλα με μια φίλη, φτιάξαμε ένα  ακουστικό σετ τους “ Voice in Arms ” που το κρατάμε ως σήμερα.

2^η –Το πρώτο σας άλμπουμ κυκλοφορεί και σε βινύλιο?

-Όχι γιατί ξεπερνούσε τα 50 λεπτά και δεν μπορούσαμε να χωρέσουμε τα 12 τραγούδια που είχαμε ηχογραφήσει.

3η- Από τι παίρνεις ερεθίσματα για να γράψεις ή να συνθέσεις ένα τραγούδι?

– Ο τρόπος έκφρασης ξεκινάει με μια ακουστική κιθάρα και επεκτείνεται σε πιο  ηλεκτρικούς ήχους που στην πορεία πλαισιώνονται  με άλλα όργανα που επιλέγω.

Βιολί κιθάρα κοντραμπάσο και φυσικά ντραμς, μπάσο αλλά και μαντολίνο. Αυτό που με προκαλεί να γράφω στίχους είναι μια εικόνα , ένα κείμενο, αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας.

Όπως όταν είδα μια underground ταινία του καλού φίλου πλέον και τότε συναδέλφου μου, Γιάννη   Θεοδωρακόπουλου πήγα και του πρότεινα να μου δώσει το σενάριο της επόμενης ταινίας του και να συνθέσω κάτι πάνω σε αυτήν.  Έτσι κι έγινε, η ταινία «Dead Road» έχει δύο τραγούδια μου, το ένα είναι το soundtrack «Rainbow without Rain» και  το «Promise» που δεν ήξερα αν θα του αρέσει.  Και τα δύο βρίσκονται στο ντεμπούτο άλμπουμ μας Rise. Οι καλές κριτικές που πήραμε μου έδωσαν να καταλάβω ότι αυτό που κάνω αρέσει στον κόσμο. Αυτό ήταν που με έκανε να πάρω πολύ στα σοβαρά αυτό που αγαπούσα  και ο λόγος που δημιούργησα μια μπάντα, τους Perfect Faith.

4^η – Αισθάνθηκες ότι αναγνωρίστηκε το έργο σου και γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσεις?

– Δεν ήταν η αναγνώριση είναι ότι βρήκα τον εαυτό μου μέσα απ’ αυτό που έκανα.  Ξεκίνησα κάτι που δεν είχε επιστροφή.

Δεν μπορώ να φανταστώ να μην κάνω αυτό που μόλις ξεκίνησα.  Πιστεύω ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα σ’ έναν άνθρωπο να βρίσκει αυτό που τον εκφράζει απόλυτα.

 Η αυτοπραγμάτωση είναι το παν.

5^η-Πως νιώθεις μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ? Πιστεύεις ότι έγινε «καλή δουλεια»?

-Ειμαι πολύ ευχαριστημένος. Είναι αυτό ακριβώς που είχα στο μυαλό μου. Ειδικά στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου «Uncertain World» κατάφερα η παραγωγή του κομματιού να έχει τα ηχοχρώματα που φανταζόμουν ακριβώς.

6^η  – Για πες μου λίγα λόγια για αυτόν το δίσκο που κυκλοφορεί και σε βινύλιο..

–  Ας ξεκινήσουμε με το ‘’Mediterranean dream’’  είναι το 5ο τραγούδι στον δίσκο. Μιλάει για τα παιδιά που προσπαθούν να βρουν την ευτυχία που τους στερεί ο πόλεμος στη Συρία. σε αυτά τα παιδιά που πνίγηκαν στοιβαγμένα σε μια βάρκα.  Για  την όλη κατάσταση στην Μέση Ανατολή και την Αφρική διασχίζοντας τη Μεσόγειο θάλασσα. Το δεύτερο  είναι το  οργισμένο τραγούδι ‘’Avoid’’.  ‘Έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της ομογενοποίησης των πληθυσμών, τις ρατσιστικές τάσεις και την ευρύτερη κοινωνικό-πολιτική κρίση που διανύουμε παγκοσμίως. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου στο οποίο ραπάρω είναι το United!  Που ήταν για μένα ένα τεστ στιχουργικά. Αυτό το τραγούδι απευθύνεται στην νέα γενιά. Λέει με λίγα λόγια ότι δεν είναι επιλογή των ανθρώπων, αυτό που συμβαίνει στην χώρα τους. Να μη μισούν και να μη φοβούνται τους ξένους. Το  Sixteen το έγραψα για ένα παιδί τον Αλέξη, μαθητή του Γιάννη Ράπτη ο οποίος έφυγε ξαφνικά, Ενώ το True γράφτηκε καλοκαίρι σε στιγμές χαλάρωσης. Πολύ απλό με  ακουστικό χαρακτήρα. Κοντραμπάσο παίζει ο Τάσος.

8^η–Δηλαδή κάθε κομμάτι κρύβει πίσω του μια ιστορία.

–Τα τραγούδια είναι η εσωτερική μου ανακύκλωση. Οτιδήποτε τοξικό το μετατρέπω σε μουσική και τα συναισθήματα μου γενικότερα και οι εμπειρίες μου γίνονται τραγούδια μου. Είναι μάλλον που από μικρός πάντα μου άρεσε να παντρεύω τις εικόνες με την μουσική.

9^η – Ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον? –Να βγούμε προς τα έξω και να παίξουμε την μουσική που αγαπάμε.

Αυτό που μας δίνει δύναμη είναι η αγάπη από ανθρώπους σε διάφορες γωνιές του κόσμου, όπως χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αυστραλίας,της Αμερικής αλλά και της Ευρώπης.  Αυτό είναι το καλό με τον αγγλικό στίχο. Η μουσική μας δεν έχει σύνορα.

https://www.youtube.com/watch?v=DjUZ4-hPWoM

Bura Elvira Lavou