Ράδιο Πολιτισμού | 1 Αντώνης Σκιαθάς
Ράδιο Πολιτισμού | 1 Αντώνης Σκιαθάς
Η γενναιόδωρη υποστήριξή σας μας επιτρέπει να λειτουργούμε και να στηρίζουμε Λογοτέχνες Ποιητές Νέους Δημιουργούς σε κάθε τομέα Τέχνης και Πολιτισμού χωρίς κόστος. Μπορείτε να μας βοηθήσετε για να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε και να ενδυναμώνουμε.
Κλικ εδώ:
Η εξέγερση
Άρχισαν
οι αντιδράσεις για τα μέτρα
που πήρε το συμβούλιο.
Οι αλιείς, έκαψαν τα δίχτυα
και έσπασαν στους αρσανάδες
τα νεόδμητα καΐκια.
Οι αυτόχθονες καλλιεργητές,
έπαψαν να ανταλλάσουν τους καρπούς
με τα μικρά των ετεροχθόνων ζώα.
Οι ένοικοι των ορεινών μοναστηριών
έστειλαν
τους δόκιμους καλόγερους να μάθουν για το κακό,
που έκαψε το στόλο.
Οι αρχαιολόγοι καθώς και οι τελευταίοι
ανθρωπολόγοι,
βρήκαν σε τάφρους τους θησαυρούς,
μαζί με σωρούς οστράκων,
κουκούτσια ελιάς
και μικρές φαλτσέτες εγκληματιών.
Πιο κει
υπήρχαν οστά από ανδρικά
σώματα
και μια λάρνακα,
που μέσα έκρυβε
ένα παιδί
καλά σφραγισμένο με μολύβι
και την επιγραφή:
Μολύνθηκε από τους καρπούς του δάσους.
«4×4» «Αναρριχητικά της μνήμης»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2019
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Η κόκκινη ομπρέλα
Κάτι μεταξύ επτά και οκτώ το πρωί. Γενάρης. Τα Χριστούγεννα ακόμα στις πλατείες. Το νερό ξεχασμένο παντού. Η κυρία Ηλέκτρα Στασινού κατέβηκε τη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα του μαιευτηρίου και έφτασε στο κέντρο της πλατείας κρατώντας µια κόκκινη οµπρέλα, δώρο του κόµητα Καποδίστρια στον πάππου της Νικόλα Στασινό των ανακτόρων.
Μόνη, τελείως µόνη, να κρατά ανοιχτή τη µεγάλη κόκκινη οµπρέλα. Την πλησιάσαµε µε τον τρόπο του ελαφιού που σκύβει να πιει νερό. Χαµηλόφωνα της τραγουδήσαµε, κυρία Ηλέκτρα, δεν βρέχει. Εκείνη δεν µας απάντησε. Με τον ίδιο ρυθµό επαναλάβαµε δεν βρέχει, κυρία Ηλέκτρα.
Γύρισε και µας κοίταξε µε στοργή και µε απορία µας είπε: Αυτή η κόκκινη ομπρέλα είναι το µόνο µου στήριγµα. Είναι το µόνο µου στήριγµα αυτή η κόκκινη ομπρέλα.
«Ευγενία»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2016
Ἡ προφητεία
Νυχθημερὸν
στὰ θέμελα τῶν ποταμῶν
λάμπουν τσακισμένα τὰ ὀστᾶ.
Συχνά, στὸ δάσος
σέρνεται ἡ ἀρρώστια τῆς φωτιᾶς καὶ
ὁ κεραυνός, θεριό, μουγκρίζει.
Στὸ διάσελο ἀκούγονται σφυριές,
περνοῦν τὰ πέταλα
στὰ ἄτυχα τὰ ζᾶ
αὐτοί ποὺ στῆσαν τὴν παγάνα.
Δὲν ἔχουμε ἰλύ
νὰ θάψουμε τὶς βάρκες
…δὲν ἔχουμε ἰλύ.
Ἦρθε ὁ καιρός
που οἱ σκῆτες θὰ μᾶς σώσουν.
«Φαντασιώσεις ἑνός ὁδοιπόρου»
Εκδόσεις Δελφίνι, 1996
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Ανάφη
Στον ώμο ολόγυμνος
του φεγγαριού ο Αύγουστος.
Εκεί μας βρήκε η θάλασσα
στα λαξεμένα αρμυρίκια, ψηλά στα βράχια
να σπάμε τις σκιές των σύννεφων,
με δίκταμο και μέντα.
Εκεί το τέλος του καλοκαιριού μάς βρήκε
να ψάχνουμε στις γειτονιές
με τις ωραίες κοιμωμένες
τις φύτρες της αγάπης μας.
Εσύ μ’ ένα κραγιόν του Βερμιγιόν
να κάνεις ένα κύκλο στα κύματα μεγάλο
μεταξύ Αμοργού και Ανάφης.
Κι εγώ στην πλάτη της Μονής
του Προφήτη έρωτα,
να ζωγραφίζω τη ζωή
με κιμωλία ποίηση.
«Ο Μόνος Πιστός Ένοικος»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2018
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Η αρρώστια του οδοιπόρου
Στον Θανάση Κωσταβάρα
Ο δρόμος έσωζε στον κήπο.
Η διαδρομή του τύραννου
με μια σελήνη άσωτη επύργωσε
στων γιασεμιών το χιόνι.
Ο ποιητής στην ίδια θέση.
Στα σπλάχνα του η φάγουσα
Όρθιος
με ραϊσμένη πλέον
την άθρυπτη αριστερή του ξόβεργα
-την άλλη την πήρε η μαμμή-
ζεί κληρωτός
το μαρτύριο της μυροφόρου.
Έβγαλε το ύφασμα
το άπλωσε στα γύρω κλήματα.
Συνέχισε να γδύνεται.
Μόλις το τελευταίο ασπρόρουχο
φανέρωσε το άλας των πληγών του,
σμήνος αγριοπερίστερα του ξέσχισαν τις σάρκες.
Τέτοια χωσιά
πρώτη φορά στον κήπο.
Μ’ ένα πανί και λίγο κερί πευκόξυλου
εσφράγισα το θυρεό του σώματος
που θόλωνε τα δέντρα.
Των σκοτωμένων
το κουπί
κι αυτό σπασμένο είναι.
«Φαντασιώσεις ἑνός ὁδοιπόρου»
Εκδόσεις Δελφίνι, 1996
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Ὁ Αἰώνας
Στον Αντώνη Σαμαράκη
Ποιὸς μιλᾶ γιὰ τὶς αὐταπάτες
τῆς ὕλης;
Ποιὸς γιὰ τὸν περίπλου
τοῦ ποταμοῦ Ἀχέροντα;
Ποιός για τοὺς ἥλιους στὶς αἰθρίες
τῆς νήσου Σύμης;
Ποιὸς για τὶς μοναξιές
τοῦ ἀκρωτηρίου Ταίναρου;
Ποιὸς ἐπιτέλους θὰ μιλήσει
γιὰ τὴ μετάβαση ἀπὸ τὴ συλλαβή
στὴ λέξη;
«Χαίρε Αιώνα»
Εκδόσεις Χειροκίνηση, 2002
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Ο πνιγμένος φαροφύλακας
Γλυκιά μου, θα φύγω της είπε.
Μίλαγε συχνά μαζί της,
Αυτός ξεχασμένος υπάλληλος
αυτή σπορά Κρητών, νύφη Δαναών
Δεν έφυγε,
τον πλάνεψε σε μακρινό ταξίδι.
Λύρες του έταξε ότι θα έπαιζαν
την ώρα της φυγής του.
Νύχτωνε γρήγορα και τότε.
Η συνομιλία τους κράταγε από νωρίς το μεσημέρι
έως που άναβε ο φάρος.
Στην αρχή ήταν μόνος
άφηνε τις αυταπάτες
να βόσκουν στα ξεχασμένα κύματα,
μ’ ένα σιδερένιο γάντζο
την έσπρωχνε να μπει στα βράχια,
να αρχίσουν την κουβέντα,
για τους Ισθμούς της νιότης της.
Μικρός, την είδε γεμάτη αίματα
να φεύγει από την Σμύρνη,
τώρα τη βρήκε ανοιχτά της Εύβοιας
να καβαλά τα γλαρονήσια
ν’ ανθίζει στης Σκιάθου τις κουκουναριές
να πνίγει στο Πήλιο την βρεφοκρατούσα
στους ύμνους του Θεόφιλου.
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Πήγαινε και ερχότανε
όπως τότε που έσπασαν τα βουνά της Θήρας
και φάνηκε η κόμη του Κυρίου.
Ένα πρωί έλειπε από τον φάρο,
η αιμοβόρα, ανέβηκε τον τράβηξε έξω
τον πήρε με την βία μαζί της.
Έτσι χάθηκε
ο τελευταίος επιζών,
της μοναξιάς ξεχασμένος υπάλληλος
όμηρος.
Έκανε χρόνια να φανεί.
Στα βράχια έμεινε λιωμένο το φως.
Στο φάρο είχε ανθίσει μια συκιά
και πιο ψηλά το κάτοπτρο περιστερώνα
θύμιζε στις κουτσουλιές πνιγμένο.
Παγωνιά στα μαυροβότσαλα
κι ο φαροφύλακας
μήδισε στα ακρωτήρια της Δήλου.
Τους επόμενους χρόνους,
οι επιστάτες βρήκαν στα ερείπια του φάρου
ταξιδιωτικά έγγραφα,
προσωπικά αντικείμενα ναυαγών,
βελούδινα φορέματα
αυτά που φορούν σε χορούς υπερωκεανίων οι κυρίες,
κι ένα τσίγκινο κουτί πούρων
που μέσα έκρυβε έναν αστερία πορφυρό
που ήθελε να φύγει.
«Ο Μόνος Πιστός Ἐνοικος»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2018
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Συμφιλίωση
Σ’ ένα κρύο σπίτι έμαθα να γράφω, υπόγειο ήτανε. Το νερό μέχρι το γόνατο.
Τα έπιπλα στην παλίρροια της μοναξιάς. Αλήθεια είναι ότι, η μοναξιά χαρτώνει τους τοίχους, με σκουριές κι απώλειες των τε-λευταίων μηνυμάτων για εκείνες τις μελλούμενες αναστάσεις της Πατρίδας. Φθαρμένα και τα βελούδα στη σάλα από τις συζητήσεις για την ιστορία των φύλων.
Ανάμεσα σε δυο τσιγάρα και μια ζαριά άσο τέσσερα, όλες οι δολοπλοκίες για τα ερείπια των Αθηνών. Στο χέρι μας, είπες, είναι η συμφιλίωση, ας λυσσομανάει έξω το άδειο του χρόνου σαρκίο, μη ζητάς εκδίκηση για τα σκοτεινά νερά της μνήμης που χάλασαν το σπίτι.
Στο χέρι μας είναι η συμφιλίωση σου είπα, σ’ ένα καφενείο της Μενάνδρου, μελετώντας τις εποχές που είχαμε κατοικία στη θα-λασσα, γεμάτο φρέζιες και εκατοντάδες μέτρα κάμποτο.
Να στήσουμε μια τέντα στο ξέφωτο, για όσους μοναχικούς, έφερναν αντίλαλο κρυμμένο στα σωθικά τους και στάχτες με λέ-ξεις με όλα τα Αν του κόσμου.
«4×4» «Αναρριχητικά της μνήμης»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2019
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Το καφενείο του Αρμένη
Το μεγάλο υπόστεγο προς τη μεριά του λιμανιού
κράταγε τα νερά της βροχής
και το καφενείο του Αρμένη.
Άλλοτε κρατούσε ένα απόσπασμα χωροφυλάκων,
δυο-τρεις νταβαντζήδες και την Ελένη.
Δυο λευκές μπακέτες
από τη συμφωνική της Σμύρνης ήταν
τα πόδια της.
Ο κόρφος της,
ο κόρφος της Ελένης, μύριζε βότανα καθώς φύτευε
στο αυλάκι του
βασιλικό, μέντα, δυόσμο και τις γιορτινές μέρες
ένα αγριοτριαντάφυλλο.
Στου Αρμένη, όλα τα σπόρια των καρπών της
Σαλονίκης
έκλειναν δουλειές για μπάρκα, γυναίκες, χασίσι
και μετανάστες.
Εκεί ο Ιάσονας, γιατρός από την Τασκένδη,
με το ξύλινο κουτί να παίζει Τσαϊκόφσκυ ∙
σ’ αυτούς πού ‘χασαν την πατρίδα,
σ’ αυτούς που τη βρήκαν ξένη.
Τα βαπόρια έφερναν και έπαιρναν ψυχές,
χειμώνα-καλοκαίρι, μέρα-νύχτα.
Κάθε πρωί ο Ιάσονας άνοιγε το ξύλινο κουτί,
φόραγε το ακορντεόν και έπαιζε τον Εθνικό Ύμνο,
για να τον μαθαίνουν τα παιδιά
που μάζευε ο Αρμένης.
Τα βαπόρια έφερναν και έπαιρναν ψυχές
στο μεγάλο υπόστεγο,
προς τη μεριά του λιμανιού.
«Χαίρε Αιώνα»
Εκδόσεις Χειροκίνηση, 2002
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Σχισμένο Δέρμα
Αρκέσου μου έλεγε, στη σιωπή.
Συχνά,
με σπασμένη τη λεκάνη
έσπερνε λόγια στον καθρέπτη,
ενενήντα χρόνων η Ραχήλ.
Πρώτη φορά
μετά το αγκαθωτό συρματόπλεγμα
και
το σχισμένο δέρμα στο παλούκι της μάντρας, δραπέτευσε
αρπακτικό με τη γλώσσα πυρακτωμένη.
Πώς φυλάς με ρώταγε συχνά,
πώς αλλιώς;
Με τα χέρια
ακούγοντας το κορμί να λειώνει χιόνι.
Δεν πρόλαβα να την φιλήσω παντού,
χτικιό έγινε το φιλί.
Ψύχραιμους μήνες με κομμένα τα στήθη,
την εξορία του θανάτου
με τον πρώτο τυχόντα εραστή, ιατρό
έμελλε να ζήσει.
«4×4» «Αναρριχητικά της μνήμης»
«Ευγενία»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2016
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Σάπια ψάρια
Ο ανεμιστήρας μία δεξιά, μία αριστερά, έσερνε δυσοσμία σφαγ-μένης θάλασσας από καιρό. Το διαμέρισμα του τέταρτου ορόφου, στην περιφρούρηση πολυκατοικιών της αντιπαροχής. Ο ακάλυπτος γεμάτος δένδρα κι άκληρες φωλιές χελιδονιών. Στα κάγκελα κρε-μασμένα σεντόνια, εσώρουχα γυναικών μεγάλης ηλικίας και λά-βαρα ποδοσφαιρικών ομάδων που τα έλιωνε ο ήλιος.
Οι χαρές των ενοίκων στο τσιμέντο και τα ξεκοιλιασμένα σίδερα. Σπιρτόκουτα χωρίς σπίρτα το ένα πάνω στο άλλο τα διαμερίσματα.
Στο μπαλκόνι τέταρτου ορόφου το λιβανιστήρι στην άκρη, στο πρεβάζι με τα σύνεργα ψαρικής να χάσκουν στο κενό.
Οι χωροφύλακες έσπασαν την πόρτα με τα αμέτρητα μάνταλα και κλειδαριές. Ο ανεμιστήρας και πάλι μία δεξιά, μία αριστερά, το δωμάτιο γεμάτο φανέλες με ιδρώτα και λεκέδες από αγκίστρια.
Ο ιχθυέμπορας ακίνητος στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεό-ραση, με μαθητευόμενους μάγειρες να κόβουν κρέας. Στα χέρια του μια αρμαθιά κοκκινόψαρα, με χιλιάδες μύγες να γεμίζουν αυγά τα μάτια του, τα αυτιά του, το στόμα του και τις ουρές των χελιδονόψαρων της τελευταίας αλιείας του.
Στον ακάλυπτο ακούγονταν το μοιρολόι με την φωνή του λαϊκού αοιδού Στυλιανού Καζαντζίδη που λαλούσε τη μοναξιά της ξενι-τειάς, από το τρανζιστοράκι των φοιτητών του δευτέρου ορόφου, καθώς τον σήκωναν από τις μασχάλες να τον ντύσουν.
«4×4» «Αναρριχητικά της μνήμης»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2019
Η διαθήκη
Δεν έχουμε τίποτα
πουλήσαμε και το νερό,
νομάδες στην ιλύ της νήσου Μήλος.
Μας εγκατέλειψαν και τα παιδιά.
Μας περονιάζει η φωτιά
και ο καημός
για τα σπασμένα βράχια του Ευξείνου.
Τους αναστεναγμούς της θάλασσας
ακούει μόνο ο εσταυρωμένος.
Ο άνεμος σκορπίζει στις ακτές
προγόνων τα κειμήλια.
Χαρτιά που ο ήλιος εφρυγάνισε
ξεκόλλησαν
τα σωθικά του σύμπαντος.
Η πόλις απειλείται
το φως κρημνίζεται σε σήραγγες
ανδρειωμένων οπλιτών.
Η πόλις απειλείται
τις προγραφές εμπέδωσαν
οι συγγενείς
ευνοουμένων ποιητών.
Η πόλις απειλείται
τα ανοίγματα στο έδαφος
θυμίζουν την ισχύ μας.
«Φαντασιώσεις ἑνός ὁδοιπόρου»
Εκδόσεις Δελφίνι, 1996
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Σαρακοστή Μοιχείας
Αυτήν την άνοιξη
άρχισε να σαλεύει
νωρίτερα η νύχτα.
Η είσοδος στον κήπο
µαταίωσε
τους έρωτες
στα λείψανα των πεύκων.
Πρώτα χάθηκε το αγιόκληµα.
Μετά η µάντρα µε τα καρφωµένα γυαλιά
που δώριζαν τους πολλαπλασιασµούς
της σελήνης, σ’ όλα τα ακρόκλαρα του κήπου.
Ακολούθησαν οι γαζιές που έγερναν
στη λίµνη και την έβαφαν κίτρινη.
Μετά όλα µαύρα.
Τέτοιες µέρες
ο µύθος του πνιγµού ήταν περιττός,
το ίδιο και οι σκήτες του κήπου.
Απέµεινε η στάχτη του φεγγαριού
στα δέντρα
και ο Αιώνας
από τους ανθούς του νυχτολούλουδου
στο σάβανο του κήπου,
Μεγάλη Πέµπτη πριν ξηµερώσει.
Αυτή την άνοιξη
άρχισε να σαλεύει
νωρίτερα η νύχτα.
Το έστρωσε για τα
καλά ο θάνατος,
καταραµένο σκυλί, που έγλειφε χωρίς αιδώ
τα αχαµνά του.
«Ευγενία»
Εκδόσεις Πικραμένος, 2016
Ράδιο Πολιτισμού | 1
Εργοβιογραφικό
Ο Αντώνης Δ. Σκιαθάς σπούδασε Χημικός Μηχανικός, ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Ανθολογεί ποιητές και ποιήματα και γράφει κριτική λογοτεχνίας. Έχουν εκδοθεί αρκετά βιβλία του και 12 ποιητικές του συλλογές: Παραμεθόριο Νεκροταφείο 1983, Ο ίππος των κυμάτων 1990, Παραμεθόριο Νεκροταφείο – Ο ίππος των κυμάτων 1992, Θερινό Ανεμούριο 1993, Φαντασιώσεις ενός οδοιπόρου 1996, Χαίρε Αιώνα 2002, Ποιήματα – Περίληψη(1983-2006) 2006, Έρωτος επέτειος εαρινή 2008, Φιλόξενος πόλις 2010, «Ευγενία» 2016.
πρόσφατα βιβλία του: «Ο Μόνος Πιστός Ένοικος» (2018), τρίγλωσση έκδοση (Ελληνικά – Αγγλικά – Ισπανικά) με δεκαέξι υδατογραφίες της Κατερίνας Καρούλια, «4X4», Ποιήσεις #1 (2019, συλλογικό έργο των Σωτήρη Παστάκα, Αντώνη Δ. Σκιαθά, Βαγγέλη Τασιόπουλου, Γιώργου Χριστοδουλίδη).
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε 11 γλώσσες ενώ έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Άρθρα και δοκίμια του για την ποίηση, την ιστορία και την εκπαίδευση έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Είναι μέλος της Εταιρίας συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.
Συν διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό «Ελίτροχος» στη δεκαετία του ’90. Έχει δημιουργήσει και διαχειρίζεται το «Γραφείον Ποιήσεως». Διευθύνει στο διαδίκτυο την ιστοσελίδα www.culturebook.gr, ενώ η προσωπική του ιστοσελίδα είναι:www.adskiathas.net .
Δείτε τα βιβλία των μελών και των συνεργατών μας
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΙΕΤΙΑΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ INTERNET ΤΟΥ POETS-RADIO.NET ΕΔΩ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΡΗΤΟΥ ΕΔΩ
Γιατί να γίνεις Μέλος | Why become our member | Join our Team
Δύο Tρόποι για να γίνετε Mέλος στην Oμάδα του Poets-Radio
Poets Radio is an internet radio station, Greece providing developers Greek poetry music, culture and information. Culture Information Music. Suggest an update. Visit the Radio’s website · Facebook ·
“Η Φωνή της Ποίησης και του Πολιτισμού”
Ελάτε στην ομάδα μας!
Το Poets-Radio.net μαζί σας σε έναν πολιτιστικό πολυχώρο με συνεντεύξεις, βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκριτικές,
αρθρογραφία και ενημερωτικές εκπομπές με συμμετοχή συγγραφέων και καλλιτεχνών.
Το Poets-Radio στηρίζει και προωθεί τους νέους δημιουργούς, κάθε Τέχνης, και όχι μόνον!
Ενημερωθείτε πως θα γίνετε μέλη μας και τι ακριβώς σημαίνει αυτό, στέλνοντας το έργο σας το βιογραφικό σας. Μία φωτογραφία του έργου σας και μία προσωπική στο poetsradioarts@gmail.com. Ώστε να αναρτήσουμε άμεσα στην σελίδα μας και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας.
Poets-Radio.net radio is a cultural multi-site with interviews, books presentation , book reviews, articles and newsletters featuring writers andartists. Poets-Radio supports and promotes new creators, every form of Art, and many more!See how to become a member by sending us your CV, a pesronal photo and of your work and your work to poetsradioarts@gmail.com.Then we will post directly on our website your data and we will soon contact you.
